4.Zdrada to cios, którego nie oczekujesz.

Witam serdecznie! Sporo już za nami, a jeszcze więcej przed nami :) Bardzo niecierpliwie czekam, aż będzie nas nieco więcej :) Jak się dzisiaj macie? Bo ja coraz lepiej, nawet nie zdążymy mrugnąć, a już będzie koniec roku!

Miłego czytania!

***

            Od feralnego spotkania na ulicy Pokątnej minęły ponad dwa tygodnie. Od tego czasu ani razu nie zamienili słowa. Mijali się kilkakrotnie na ulicy czy w sklepie, i za każdym razem, kiedy jedno z nich nie patrzyło, drugie spoglądało z nieukrywanym zainteresowaniem. Udawali, tym razem oboje skrywali się przed sobą nawzajem. Przyglądali się, myśleli, zastanawiali i rozpamiętywali, ale milczeli. Żadne z nich nie chciało przerywać ciszy, która sprawiała, że łatwiej było im przetrawić całą sytuację. Hermiona często głowiła się dlaczego to wszystko się potoczyło w ten sposób. Od nieprzyjemnej, niepotrzebnej wymiany zdania do bardzo intymnego wydarzenia. W tamtym momencie diametralnie zmieniło się jej postrzeganie blondyna. Zawsze uważała, że jest tylko bogatym i złośliwym egoistą, a tymczasem okazało się, że ma też delikatniejszą, bardziej wrażliwą stronę. Mogła się domyślić, przecież każdy medal ma dwie strony. 

            Ron w tym czasie próbował się z nią skontaktować wielokrotnie, ale szatynka bardzo skutecznie go ignorowała. Z czasem zresztą zaczęła odczuwać niewielką satysfakcję, że rudzielec musi się starać, aby cokolwiek osiągnąć. Zasłużył sobie na takie traktowanie. I z wielką chęcią któregoś razu powiedziała mu, że jej przykro, ale nie ma żadnych szans na naprawę ich dotychczasowej relacji. Ani razu nie spróbował jej przeprosić czy prosić o wybaczenie. Odkąd zniknął ze ślubu tego pechowego popołudnia jedyne co robił, to tłumaczył, że to Hermiona nic nie rozumie i nie ma powodu do obrażania się. Brązowooka za każdym razem odpowiadała tak samo. Czegokolwiek od niej chciał, zawsze odprawiała go z kwitkiem, mówiąc że „nie będzie żadnego ślubu”. Jednak w międzyczasie zdarzyło się coś, co wprawiło szatynkę w osłupienie. I już wiedziała, że nie warto. 

            Granger akurat zmierzała do kawiarni na spotkanie z Harry'm. Wybraniec wreszcie znalazł chociaż chwilę dla swojej przyjaciółki. Był bardzo zapracowany, ponieważ prowadził nabór do Biura Aurorów. I ciemnowłosa nie miała do niego pretensji. Zdawała sobie sprawę, że każdy z nich ma teraz swoje własne życie i stara się wszystko pogodzić. Młoda lekarka właśnie zakręcała w uliczkę, aby dostać się do kawiarni na obrzeżach magicznego Londynu, kiedy zobaczyła pewną parę. Wysoki, ognistowłosy mężczyzna pochylał się nad niewysoką dziewczyną o krótkich blond włosach. Chwilę później ich usta połączyły się w namiętnym pocałunku. Patrzyła na to z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Nie była pewna jak powinna zareagować, ale chyba nie tak, jak to zrobiła. Zaśmiała się. Zaczęła cicho śmiać się pod nosem. W jej oczach mimowolnie wezbrały się szklane łzy. I co? Warto było poświęcić tyle czasu dla niego? - zadawała sobie sama nieme pytania, które pozostawały bez odpowiedzi. Nie czekała ani sekundy dłużej. Po prostu podeszła do niego, szarpnęła za ramię, a widząc zszokowane, niebieskie oczy, nie wytrzymała. Głuchy dźwięk uderzenia odbił się echem po uliczce. Ron złapał się za piekący policzek i już otwierał usta, aby coś powiedzieć, ale Hermiona nie dała mu dojść do słowa, uderzając w drugą stronę twarzy. 

- Jak długo to trwa? - zapytała z surowym spokojem w głosie. Po policzkach ciekły jej słone łzy, ale w oczach miała zimną jak lód obojętność. Nie krzyczała, nie uniosła się nawet na minutę. Chciała po prostu wiedzieć, musiała. 

- Kotku, kto to? - spytała niczego nieświadoma blondynka. Miała zdziwienie wypisane na twarzy i widać było, że nie spodziewała się tego. 

- No, kotku, kim jestem? - warknęła brązowooka. Spojrzała na rudego z taką pogardą, jakiej nikt u niej nigdy nie widział. Natomiast Weasley przenigdy nie był tak czerwony ze wstydu i hamowanej złości, jak w tej chwili. Nawet, gdy Malfoy mieszał go z błotem, obrażał i wywyższał się, nawet kiedy przypominał mu o swoim majątku, i o tym jaki rudzielec jest biedny. Nigdy nie poczuł się tak upokorzony.

- Miona, to nie tak! 

- Nie? A jak? - uśmiechnęła się oschle. 

- Skarbie, później do ciebie przyjdę! Pa! - jasnowłosa ulotniła się bardzo szybko. 

- No, skarbie. Dlaczego milczysz? Coś nie tak? - prychnęła szatynka. O dziwo, wcale nie czuła się źle, że patrzy na niego w ten sposób. 

- Posłuchaj...

- Nie, Ronald. Ty posłuchaj, nie będziesz mnie w ten sposób traktował, rozumiesz? Nigdy więcej się do mnie nie odzywaj, nie pisz listów, nie przysyłaj Ginny czy braci. Zniknij z mojego życia, słyszysz? 

- Miona, nie gadaj głupot. Kocham cię! - Weasley był najwyraźniej przerażony. Nigdy wcześniej nie widział, aby ktoś miażdżył go spojrzeniem tak, jak teraz robiła to jego niedoszła żona. Patrzyła na niego jak najobrzydliwszego robaka na świecie i wiedziała, że już niczego nie da się uratować. Jak mogła się łudzić?

- Kochasz mnie? - prychnęła - Hipogryf by się uśmiał! - dodała, po czym wytarła dłonią mokrą twarz. 

- Nie mów tak... 

- Ile to trwa?   

- Miona, przestań!

- Powiedz mi Ron, jak długo to trwa? - powiedziała przez zaciśnięte zęby. 

- Rok... - mruknął tak cicho, że Hermiona nie była pewna, czy dobrze usłyszała. Rok, dwanaście miesięcy. Trzysta sześćdziesiąt pięć dni. Osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt godzin. Zdradzał ją przez cały ten czas. 

- Zdradzałeś mnie przez rok? - zapytała z niedowierzaniem. Zabolało. Mimo wszystko, sprawiło jej to cierpienie. Poświęciła dla niego pięć lat życia, a na przyjaźń dodatkowe siedem. Straciła dwanaście lat, które mogła przeznaczyć na zupełnie coś innego. Mogła już być po ślubie, mieć mężczyznę, który byłby wart tego wszystkiego. - To cześć! 

            I postanowiła. Odejdzie, a więcej go nie zobaczy. Bardzo prosty plan. Była już kilkanaście kroków dalej, kiedy kątem oka dostrzegła jak on idzie w jej stronę.

- Zaczekaj! - krzyknął, kiedy ona przyspieszyła. Nie zamierzała go posłuchać, nie chciała. I nie czekając ani chwili dłużej, przystanęła, a potem zniknęła z cichym pyknięciem. Pojawiła się dwie uliczki dalej, tuż przy umówionym miejscu spotkania. Była spóźniona, ale wiedziała, że brunet się nie pogniewa, a na pewno zrozumie. W drodze do stolika szybko poprawiła makijaż jednym, krótkim zaklęciem i skierowała się w stronę zielonookiego mężczyzny. Siedział przy małym, okrągłym stoliczku i obserwował życie za oknem. 

- Hej Harry - pochyliła się i cmoknęła go w gładki policzek. Potter nic się nie zmienił od czasu, gdy widzieli się ostatni raz. Nadal miał ciemne włosy w nieładzie, był szczupły i niewysoki. Z bystrych, szmaragdowych oczu można było czytać jak z książki. Jedyna rzecz, jaka się zmieniła to okulary. Pozbył się ich, ponieważ Ginny go o to poprosiła. Dzięki temu wreszcie można było zobaczyć na własne oczy intensywną zieleń, tak długo skrywaną za szkłami. Uśmiechnął się ciepło na widok przyjaciółki i odsunął jej krzesło, na które minutę później opadła. 

- Miona! Nie widziałem cię od miesiąca! - ucieszył się młody mężczyzna. 

            Zamówił dla niej kawę, a potem zajęli się rozmową. Rozmawiali o wszystkim, przez drobiazgi życia codziennego, pracę, burzliwe związki aż do wyznania Harry'ego. 

- Ginny jest w ciąży - wypalił znikąd ciemnowłosy i powiedział to tak szybko, że brązowooka miała problem ze zrozumieniem. Kiedy powtórzył, zaniemówiła. A potem uśmiechnęła się bardzo ciepło i go przytuliła, gratulując cicho. 

- Zazdroszczę! - zaśmiała się Hermiona i upiła łyk kawy. Bardzo się cieszyła z tego, czego się dowiedziała, ale jednocześnie sama łaknęła szczęścia. Domyśliła się, że para będzie musiała zorganizować ślub, ponieważ rodzice młodej Weasley'ówny będą nalegać. - Który miesiąc? 

- Piąty. Nie powiedziała mi nic! - powiedział radośnie. Widać było, że bardzo tego pragnie i nie może się doczekać. 

- Jak to nie powiedziała? To ty nic nie zauważyłeś? - Hermiona spojrzała na mężczyznę spod byka, po czym zaczęła się śmiać. Jak można nie zauważyć objawów ciąży? 

- Nie śmiej się! Widziałem, że przytyła trochę, ale myślałem, że to z powodu diety... - podrapał się po karku z zakłopotaniem, ale uśmiechał się pod nosem. 

- To cudownie - skomentowała z czułym półuśmiechem. 

- Miona, czy ty rozmawiasz z Ronem? - zapytał znikąd. I szatynka poczuła, jakby piorun w nią uderzył. Mina jej zrzedła, a w oczach pojawił się nieopisany chłód. 

- Harry, on mnie zdradzał - mruknęła ze wstydem. - I robił to bardzo długo! - dodała oschle. A zaraz potem spojrzała na twarz bruneta i zorientowała się. On wiedział.

 

- Miona, ja naprawdę...

- Wiedziałeś? - poczuła na plecach nieprzyjemne ciarki. - Jak długo?

- Od dawna. Próbowałem ci powiedzieć, ale nie chciałaś mnie słuchać! Próbowałem też przemówić mu do rozsądku, ale on się uparł. - posmutniał Potter. Wiedział, że ta rozmowa sprawi ból przyjaciółce, ale musieli ją dokończyć. 

- Spotkałam go z tą blond-puszczalską. 

- Lena, wcześniej... - nie dokończył, bo zauważył zmianę na twarzy brązowookiej. Zdziwiła się. 

- Jak to wcześniej? Było jakieś wcześniej?

Harry przeklął w myślach i dopiero teraz zdał sobie sprawę, że nawalił na całej linii jako przyjaciel. 

- Wcześniej też. To już trzecia… Miona, ja próbowałem ci powiedzieć, ale jak przyszedłem z tym do ciebie, to powiedziałaś mi, że planujecie ślub... Nie miałem pojęcia, co robić! Przepraszam!

- To dlatego się nie cieszyłeś, kiedy ci powiedziałam... 

- Nie było mi do śmiechu. Jak miałem ci to uświadomić? Nie chciałem żebyś cierpiała... Wybacz mi! 

- Harry, nie gniewam się na ciebie - spojrzała na niego ze smutkiem w oczach i uśmiechnęła się słabo. Miała przynajmniej świadomość, że jej przyjaciel się starał, że próbował i dbał o nią na swój pokręcony sposób. - Pokazał, że jestem dla niego nikim. 

- To nieprawda. - przyciągnął ją bliżej siebie i przytulił mocno, a kiedy poczuł jak jej ciało drży, a ona zanosi się gorzkim płaczem, zacisnął ze złością pięści. Nie mógł już nic dla niej zrobić.

- Możemy o tym nie rozmawiać? - wychrypiała, gdy już się uspokoiła. Harry spojrzał na nią z czułością i uśmiechnął się lekko, a potem pogłaskał po głowie. Wiedział, że najgorsze już za nimi, że już nie musi jej okłamywać i udawać. Przytaknął. 

- Ale wiesz co, Miona? - uśmiechnął się z tajemniczym błyskiem w oku.

- Tak? 

- Razem z Ginny postanowiliśmy, że zostaniesz matką chrzestną. 

To było wystarczające, aby wywołać na twarzy szatynki ogromny, radosny uśmiech. Dawno nie widział jej tak uśmiechniętej. W tym momencie poczuł niesamowitą ulgę. Hermiona była naprawdę dzielną i silną kobietą. Westchnął w duchu. 

- Nawet nie wiesz jak się cieszę! 

- Oj uwierz, widzę! - zaśmiał się Harry. 

            Resztę popołudnia spędzili wspólnie. Towarzystwo najlepszego przyjaciela było dla brązowookiej niczym lek na wszystkie choroby świata i smutki. Nie wiedziała jak bardzo za nim tęskniła, dopóki się nie spotkali. I to uświadomiło młodej lekarce, jak ważna jest przyjaźń w jej życiu. Wiedziała już dokąd się udać w razie jakichkolwiek problemów. Tego dnia udali się na niewielkie zakupy. Ciemnowłosa nie mogła się powstrzymać od wejścia do sklepu z ubrankami dla niemowląt. W tajemnicy powiedział jej, że będą mieli syna. Uprzedził, że nie może się przed nikim wygadać, ponieważ ma to być niespodzianka.

- To jak go nazwiecie? - uśmiechnęła się szatynka, przeglądając malutkie śpioszki. A kiedy jedne kupowała, Harry był nieco zakłopotany, ale śmiał się pod nosem.

- James - odpowiedział z dumą - James Syriusz Potter! 

- Żeby tylko twoi rodzice wiedzieli... 

- Na pewno będą wiedzieć - Harry nie tracił swojego dobrego humoru i entuzjazmu. Nie tracił, dopóki na horyzoncie nie pojawił się Draco Malfoy, gdy wychodzili ze sklepu. Hermiona momentalnie się zarumieniła i odwróciła wzrok. Jasnowłosy to zauważył i wykrzywił usta w ironicznym uśmiechu. 

- Potter - mruknął i skinął głową w geście przywitania, ale nawet nie spojrzał na bruneta. Jego wzrok cały czas skupiony był na jednej osobie. Drobnej szatynce z lekko zaróżowionymi policzkami. - I Granger. 

- Malfoy - zielonooki nie był mu dłużny. Natomiast kobieta zerknęła niepewnie na blondyna i zarumieniła się jeszcze bardziej, gdy ten zwrócił uwagę na rzecz, jaką trzymała w dłoni. A były to niebieskie śpioszki, które kupiła dla Ginny. 

- Granger, widzę, że nie próżnujesz - skomentował tylko, unosząc sugestywnie brwi. 

- Zamknij się - odparł Potter, zanim Hermiona zdążyła cokolwiek odpowiedzieć. Mogła się spodziewać, że to się skończy na potyczce słownej. Harry zabrał ubranko i schował je do plecaka, który wisiał na jego ramieniu. 

- Fiu fiu, Potter, to twoje? - uśmiechnął się z kpiną Draco. 

- Nie interesuj się, Malfoy - syknął brunet, patrząc na niego ze złością. 

- Chodźmy już, Ginny pewnie się niecierpliwi - to jedyne, co powiedziała szatynka, zanim pociągnęła przyjaciela za rękę i skierowała się w stronę bocznej uliczki. Rzuciła przez ramię blondynowi ostatnie, długie spojrzenie. Uśmiechnęła się delikatnie, ale była pewna, że to zauważył. 

            Dopiero późnym wieczorem dotarła do swojego mieszkania. Była zmęczona, ale wciąż uśmiechnięta. Pomimo przykrego poranka, miło spędziła dzień z przyszłym ojcem. Nie mogła uwierzyć, że Harry nie domyślił się ciąży swojej dziewczyny. Śmiać jej się chciało na samą myśl, ale to było urocze na swój sposób. Tego dnia pierwszy raz od dawna poczuła się znów beztroska. 

            Dracon Malfoy zastanawiał ją coraz bardziej. Z każdym kolejnym spotkaniem dawał jej więcej do myślenia. Między nimi działo się coś dziwnego i nie do końca zdawała sobie sprawę, co to takiego. Nie miała pojęcia jak to nazwać i nie wiedziała czy chce, aby to się rozwinęło dalej. Nie mniej jednak intrygował ją. Za każdym razem kiedy widywała go na ulicy, on musiał pozostawić ją z masą pytań i myśli. Za każdym razem sprawiał, że zapamiętywała spotkanie na długo. I jeszcze dłużej dręczyły ją coraz to kolejne pytania. Bo jak sprawić, aby były ślizgon tego nie robił? Nie była pewna, czy robił to mimowolnie, czy z zamiarem. I żałowała, że nie zrobiła mu tego samego. Nie zdawała sobie nawet sprawy, jak bardzo się myli. 

            Po drugiej stronie miasta w zaciszu swojej ogromnej rezydencji, siedział jasnowłosy mężczyzna i popijał Ognistą Whisky ze szklanki. Miał nadzieję, że zaszumi mu w głowie i zatrzyma pędzące myśli. Myśli, które biegły nieodpowiednim torem. Pił już trzecią szklankę, mocny alkohol palił go w gardło. Z każdym łykiem czuł się coraz gorzej, ale myśli nie ustawały. A wręcz przeciwnie.