3. Początek miłości to czas uda­wania.

Dziękuję serdecznie wszystkim odwiedzającym :) Bardzo miło czyta się pozytywne komentarze, dają one kopa energetycznego i pobudzają do dalszych działań :) Wena nie opuszcza, a co za tym idzie, zapraszam do czytania! Enjoy! 

***

            - Ron, czy do ciebie nie dociera, co mówię?! - krzyczała zirytowana do granic możliwości młoda lekarka. Była wściekła, zmęczona i niezadowolona. Jej niedoszły mąż złożył jej niemiłą wizytę w trakcie przerwy w pracy. W tym momencie był ostatnią osobą na Ziemi, z którą chciała rozmawiać. Nie potrafiła zrozumieć jak rudzielec wpadł na pomysł, aby ją odwiedzić, na dodatek w szpitalu. 

- Miona, uspokój się. Nic się przecież nie stało - próbował nieudolnie okiełznać szatynkę. Ta jednak wydawała się jedynie bardziej denerwować. Nic nie było w stanie jej uspokoić, a już na pewno nie Weasley.

- Nic się nie stało? Nie stało się? Czy ty masz problemy z głową? Uciekłeś z naszego ślubu, ty idioto! - wykrzyczała mu w twarz.

- Nie uciekłem, przecież wszystko da się zorganizować jeszcze raz. Zaprosimy wszystkich, naprawimy to. Mionka, kocham cię! Nie bądź uparta, prze... - nie dane mu było skończyć wypowiedź, bowiem brązowooka cisnęła w niego pierwszą rzeczą, jaką znalazła w polu zasięgu, a był to kubek z kawą, który trzymała w dłoni. Szybko odskoczył w bok, a na jego twarzy wymalowało się zdziwienie.

- Zrozum, że ja już nic nie chcę z tobą organizować! Nagle się obudziłeś, nagle wszystko chcesz odkręcić. Zaufanie to nie jest żadna rzecz, nie można tego naprawić. Albo się komuś ufa albo nie. Jak mogłeś coś takiego zrobić? Nie zasłużyłam sobie na to...

- Nie chciałem cię zranić. Myślałem, że...

- To nie myśl. Nigdy ci to nie wychodziło! - Hermiona już od dawna nie czuła się tak, jak w tej chwili. Miała mieszane uczucia, z jednej strony bardzo chciała się do niego przytulić, z drugiej miała chęć posłać w stronę rudzielca niewybaczalne zaklęcie, najlepiej uśmiercające. Nawet jej nie przeprosił, przyszedł jedynie powiedzieć, że nic się nie stało, że to nie jego wina, że wszystko w porządku. W kobiecie aż kotłowało się od nadmiaru emocji. Była na skraju płaczu i histerycznego śmiechu równocześnie.

- Przecież chciałem dobrze. Zrobiłem to dla nas, dla naszego dobra. Nie można złamać przysięgi, to decyzja na całe życie, musiałem być pewny. - Weasley bardzo nieumiejętnie próbował bronić swojego honoru. Przykra prawda była taka, że nie miał nic sensownego na swoje usprawiedliwienie. Nie zdawał sobie sprawy jak źle brzmią słowa wypowiadane przez niego.

- Po co przyszedłeś?

- Miona, proszę cię, przestań już stroić fochy i weźmy ten ślub - między nimi zapadła głucha cisza, bardzo nieprzyjemna. Ciemnowłosa stała w bezruchu, na jej czole pojawiła się zmarszczka, która zwiastowała coś niedobrego. W czekoladowych oczach zebrały się łzy, ale za nic nie chciała pozwolić, aby spłynęły po twarzy.

- Dla ciebie to takie proste? Taka zwyczajna rzecz, nasz ślub? W sumie to masz rację, idźmy nawet w tej chwili! - warknęła ze złością, a zaraz potem słone łzy wypłynęły z jej oczu 

- Ronaldzie Weasley, czy ty upadłeś na głowę?

- Dlaczego robisz problem z niczego? Harry mówił...

- Nie obchodzi mnie, co ci powiedział Harry. Żadnego ślubu nie będzie. Dociera to do ciebie?

- No, już, przestań się zgrywać! - kontynuował dalej niezrażony niczym Ron. Nie do końca zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji. A była to sytuacja śmiertelnie poważna.

- Zrozumiałeś, co do ciebie mówię? NIE BĘDZIE ŚLUBU. - wysyczała przez zęby Hermiona. Szybkim ruchem dłoni starła łzy z twarzy. Nie chciała już więcej go oglądać. W tym momencie miała dosyć. Sięgnęła po swoją różdżkę i wykierowała jej czubek w głowę rudzielca.

- Ale Miona...

            Rozmowa ta trwała i trwała już długo wcześniej. Dzień w sumie zaczął się dla młodej kobiety niezwykle zwyczajnie. Wstała koło ósmej, o dziewiątej zaczęła pracę. Nic nie wskazywało wtedy na to, że cztery godziny później będzie stała na dworze przy wejściu do szpitala i wysłuchiwała tych bredni. Kiedy zobaczyła Weasleya miała pewność, że przyszedł przeprosić. W miarę jak rozmowa się toczyła, zrozumiała, że nic z tych rzeczy. Nie zamierzał się tłumaczyć, a już na pewno nie chciał przepraszać.  Nie poczuł żadnej, nawet najmniejszej skruchy. I to bolało ją najbardziej. W ogóle nie rozumiał, czego ona oczekuje. Znali się tyle czasu, a tak naprawdę on dalej nic o niej nie wiedział. Nie spodziewała się fajerwerków czy cudów, ale byli parą odkąd skończyli szkołę i miała nadzieję na odrobinę zrozumienia. Teraz tkwiła w tej absurdalnej dyskusji i za nic nie potrafiła mu przemówić do rozsądku. Spoglądała w niebieskie oczy ukochanego i zastanawiała się jak wiele musiałaby poświęcić siebie, aby uratować ten związek. Kosztowałoby to ją o niebo więcej niż jego. Nie chciała już  niczego dla niego robić. Kiedyś dałaby wszystko, aby utrzymać tę relację. Ale teraz, kiedy okazało się, że tak naprawdę dla niego to jedno wielkie, nieznaczące nic, nie było sensu w tym grzęznąć. 

- Ron, kocham cię, ale odejdź już, proszę - powiedziała błagalnym tonem, nadal spoglądając w błękitne, puste oczy. Nie miała siły się z nim wykłócać. Pragnęła tylko, aby to się skończyło. Ta dyskusja pozbawiona była jakiejkolwiek logiki. Tylko ją męczyła i sprawiała dodatkowy ból, a przecież cierpiała już wystarczająco. Nie czekała długo na odpowiedź, od razu zawróciła do wnętrza kliniki, po drodze wycierając mokrą od łez twarz, a potem chowając różdżkę. Nie gonił jej, choć w głębi duszy bardzo pragnęła, aby znów o nią zawalczył. Wyobrażała sobie, że jak na filmie, biegnie za nią i próbuje złożyć wszystko do „kupy”. Nic takiego nie nastąpiło, nie drgnął nawet o milimetr, widząc jak kobieta, z którą spędził ponad pięć lat, odchodzi. 

             Draco Malfoy nigdy nie był osobą, której na kimkolwiek zależało. Z Astorią wcale nie było inaczej. Związał się z nią tylko ze względu na rodziców, pragnęli oni przedłużyć linię rodu, a on jako jedyny syn, musiał to zrobić. Ale pozostał na to obojętny, właściwie to bardzo wygodne dla kogoś takiego, jak on. Nie musiał się zastanawiać, szukać, głowić się czy irytować, że każda jedna okazywała się idiotką. To popołudnie właśnie spędzali wspólnie w restauracji. Spoglądał na byłą ślizgonkę z uznaniem w oczach.

            Astoria Greengrass była kobietą o bardzo atrakcyjnym wyglądzie. Ciemne, gęste włosy spływały na ramiona lekkimi falami, w promieniach słońca przybierały nieco cieplejszy odcień. Pukle sięgały łopatek. Zielone, bystre oczy zawsze spoglądały z wyższością i dumą. Doskonale potrafiła skryć emocje. Miała pełne, idealnie wykrojone usta, zwykle ułożone w zimnym półuśmiechu. Jej perfekcyjna figura przyciągała wielu mężczyzn, ale bardzo skutecznie zbywała ich, mierząc lodowatym spojrzeniem. 

- O czym myślisz?

- Jesteś piękną kobietą, Astorio.

- Dziękuję, Draco. Ale dlaczego tak nagle? – ciemnowłosa uśmiechnęła się delikatnie do mężczyzny. 

- Musimy omówić szczegóły – zmienił szybko temat, spoglądając na młodą kobietę spod przymrużonych powiek. 

- Draco, zostawmy to na razie. Zdążymy to jeszcze zrobić – poprosiła łagodnie. Astoria miała wielką słabość do mężczyzny, który siedział naprzeciwko niej. Uwielbiała jego mleczną skórę, stalowe oczy i jasne włosy. Odkąd pamiętała był dla niej ideałem, jednak w Hogwarcie nie zwracał na nią wcale uwagi. Westchnęła cicho do siebie. Mieli zaplanować ślub, a potem spłodzić potomka, połączyć ich rody na zawsze. Ale to był tylko obowiązek. 

- Posłuchaj, chcę to załatwić jak najszybciej – mruknął roztargniony. 

- A ja nie chcę, żeby to było byle jakie – zirytowała się lekko, rzucając mu wyzywające spojrzenie. 

- Miłość nie istnieje i nie ma tu absolutnie nic do rzeczy, więc po co to przeciągać? – Malfoy nie był zadowolony. Wyobrażał sobie, że zrobią to szybko i bezproblemowo. Tymczasem zielonooka pragnęła czegoś, czego nie był w stanie jej dać. A nawet jeśli był, to nie chciał i nie zamierzał.

- Czy ty się nigdy nie zmienisz? – syknęła zezłoszczona. Nie zamierzała się hamować, kiedy w grę wchodził ich ślub. 

- Czego ty oczekujesz? Jestem Malfoyem i nie zmienię się – zadarł wysoko nos i rzucił rozjuszone spojrzenie - Dla nikogo. – dodał szybko - To wymysł rodziców, a nie moje chęci. Wiedziałaś o tym od początku. 

- Dosyć tego, wychodzę! – młoda kobieta syknęła przez zaciśnięte zęby.

- Proszę bardzo. 

- Jesteś niemożliwy! Nie mam pojęcia dlaczego sądziłam, że się zmieniłeś!

- Ja też nie wiem, jak mogłaś być aż tak głupia. – uśmiechnął się złośliwie do niej. Wiedział, że wyprowadzi ją to jeszcze bardziej z równowagi i cieszył się z tego. Napawał się każdą jej reakcją. 

- Zamilcz lepiej, zanim powiesz coś, czego możesz żałować, Draco! Pamiętaj, że obie rodziny muszą się zgodzić, aby doszło do połączenia rodów – prychnęła. To wystarczyło, aby blondyn się zdenerwował. To było jak kubeł lodowatej wody. Na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie, a zaraz potem zacisnął mocno wargi w cienką linię. 

- Astorio… 

- Nic już nie mów. Porozmawiamy innym razem – szatynka zebrała swoje rzeczy zanim ten zdążył jakkolwiek zareagować. Widział jak dumnie uniosła głowę i wyszła z lokalu, ani razu się za siebie nie oglądając. 

- Kurwa! – zaklął szpetnie. Nic nie wychodziło mu tak, jak tego chciał. Ze złością cisnął na stolik dwa sykle i wyszedł, nawet nie zamykając za sobą drzwi. Z cichym trzaskiem zniknął w pobliskiej uliczce.

            Szedł właśnie ulicą Pokątną, wcale się nie rozglądając. Zamierzał wstąpić do Dziurawego Kotła, aby spędzić tam wieczór. Nie był to, co prawda, wykwintny bar, ale wystarczył, aby się napić w spokoju. Minął sklep z szatami Twillfitt & Tatting i przez chwilę zastanowił się nad wizytą. Szybko jednak zmienił zdanie, widząc osobę wewnątrz. Tuż przy sklepowej witrynie stała Pansy. Oglądała jakąś sukienkę. Nie miał ochoty z nią rozmawiać, tłumaczyć się ze swojego humoru, dlatego ruszył szybkim krokiem przed siebie, starając się wszystkich wyminąć. Pokątna zawsze była oblegana przez tłumy, dlatego nie zdziwił się kiedy ktoś niezdarnie na niego wpadł, tym samym nadeptując mu na stopę. 

- Uważaj jak leziesz! – warknął, nawet nie patrząc na czarodzieja. Strzepał niewidzialny pył ze swojego ubrania i zerknął krytycznie na swój czarny but, teraz ubrudzony. Kiedy nie usłyszał odpowiedzi, rzucił kątem oka na osobę, która pocierała czubek nosa. I stanął jak wryty. Jak często będzie wpadał na młodą kobietę z burzą loków? Przyjrzał jej się uważnie. Miała na sobie wąskie spodnie i zwykłą, zieloną koszulę z krótkim rękawkiem. Ciemne włosy spływały falą po plecach i kończyły się w ich połowie. Delikatny makijaż jedynie podkreślał jej urodę. A duże, czekoladowe oczy właśnie spoglądały na niego z lekką irytacją. Oczy, które były podpuchnięte. Podpuchnięte oczy Granger. Dlaczego w ogóle zwróciłem na to uwagę? – karcił się w myślach. 

- Za knut kultury, co Malfoy? – prychnęła pod nosem. Rzuciła mu wyzywające spojrzenie, a zaraz potem pochyliła się, aby podnieść gazetę, którą wypuściła z rąk w wyniku zderzenia. 

- No, no. Język ci się wyostrzył, Granger – skomentował tylko.

- Jak widać – ucięła temat.

- Nie wiedziałem, że masz problemy ze wzrokiem.

- A ja nie wiedziałam, że masz problemy z dwoma osobowościami!

- Mogę dać ci adres lekarza. Naprawa wzroku potrwa tylko minutę, a przestaniesz rzucać się na ludzi, kiedy spokojnie idą. A może robisz to specjalnie?

- Widzę, że masz z tym doświadczenie – skwitowała, mierząc go wściekłym spojrzeniem. To zdecydowanie nie był dla niej udany dzień. 

- Wiedziałem, że nie oprzesz się mojemu urokowi – uśmiechnął się z kpiną w oczach. Wiedział, że Hermiona jest na skraju wytrzymałości. Lubił się z nią drażnić jeszcze w szkole. Nic się chyba nie zmieniło. Podczas ostatnich spotkań miał problem z ustosunkowaniem się do ciemnowłosej, ale najwidoczniej wszystko wróciło do normy. Uśmiechnął się tryumfalnie do swoich myśli – Żadna nie umie.  

- A co, twój fanklub już ci nie wystarcza? – warknęła. 

- Uwielbienia nigdy za wiele – wygiął usta w zadowolonym uśmieszku. Brązowooka prychnęła. 

- No jasne, mogłam się spodziewać – mruknęła cicho. Przez chwilę przyglądała się jasnowłosemu, ale szybko odwróciła wzrok, gdy tylko natknęła spojrzenie stalowych oczu. -Jesteś zapatrzonym w siebie arystokratą od siedmiu boleści. 

- A ty zawsze pozostaniesz nic nie wartą kujonką, na dodatek – tutaj zawahał się przez moment, ale nie trwało to szczególnie długo – brudną szlamą. 

            Hermiona nie chciała przyznać sama przed sobą, ale od tak dawna nie słyszała tego określenia, że zrobiło jej się momentalnie przykro. Zabolało ją to mimo woli. Nie chciała, ale Draco zauważył zmianę w mimice jej twarzy. I wiedział, że dotknął ją tym. W jej ciepłych, czekoladowych oczach nie było śladu po iskierkach złości, które wcześniej tylko prowokowały blondyna do ciągłego podpuszczania. Stały się matowe i zimne. Spojrzała na niego z wypisanym cierpieniem w oczach. Chwilę później pojawiła się tam chłodna obojętność. I nagle coś w nim pękło. Już nie odczuwał radości z drażnienia Granger. Poczuł się nieswojo. Wyrzuty sumienia powoli, ale skutecznie go przygniatały. To było gorsze uczucie niż jakiekolwiek inne. Przez całe życie nigdy, nawet przez chwilę nie czuł się winny. Teraz było inaczej. Wydawało mu się, że traci grunt pod stopami, a sam zapada się  w sobie. Poczuł przygnębienie na myśl, że to on doprowadził kobietę do takiego stanu. Do stanu kompletnej, przejmującej pustki.  A ona nic nie odpowiedziała, odwróciła się i powoli, jakby w amoku, ruszyła przed siebie. To trwało zaledwie parę sekund, zanim złapał ją za ramię i zmusił, aby spojrzała na niego. Jej twarz była piękna, ale oczy nie wyrażały absolutnie nic. I to wtedy blondyn podjął nieodwracalną decyzję. Draco pozwolił sobie na moment, w którym ściągnął maskę z twarzy. Maskę, której nigdy przed nikim nie zdejmował, nawet przed samym sobą. Zimną tarczę, która skutecznie odgradzała go od ludzi. Skrywał pod nią wiele tajemnic, swoje uczucia i przemyślenia. Nie chciał, aby ktokolwiek go naprawdę poznał, aby ktokolwiek się dowiedział, że czuje jak każdy inny. Przed nią się odsłonił. Nie wiedział dlaczego, ale pozwolił jej zobaczyć to, co ukrywał przez całe życie przed wszystkimi. Zobaczyła w jego stalowych oczach strach, ból, smutek i odrobinę czegoś, czego nie potrafiła jeszcze nazwać czy rozpoznać. To uczucie przepełniało go od środka, sprawiało, że był właśnie taką osobą. Zdziwiła się. Zanim zdążyła się zagłębić i poznać jeszcze więcej, on znów przywdział sztuczną, zimną osłonę. Osłonę, która miała chronić go przed ludźmi, ale czy rzeczywiście to robiła? Czy nie tracił na skrywaniu samego siebie? 

- Przepraszam – szepnął tak cicho, że niemal go nie słyszała. Ale dokładnie widziała jak poruszał ustami. Wiedziała, co powiedział, ale do niej nie docierało. Tak wiele emocji w tej chwili przepływało przez jej ciało i umysł. Zagubiła się w tych wszystkich odczuciach i nie była pewna, co tak naprawdę się właśnie dzieje. Czy Draco Malfoy ją właśnie przeprosił? Czy rzeczywiście odkrył się przed nią? Co prawda na parędziesiąt sekund, ale czy to nie było dla niego bardzo trudne i osobiste? Dlaczego spogląda jej teraz w oczy i próbuje odgadnąć myśli? Czemu pozwolił jej na to wszystko? Nie rozumiała, ale wiedziała, że stało się właśnie coś wyjątkowego i bardzo intymnego, pomimo otaczających ich ludzi i gwaru rozmów. Nie odpowiedziała, ponieważ nie była w stanie i nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć. Nie chciała go spłoszyć, nie mogła dopuścić, aby znów było jak w Hogwarcie. Wtedy się nienawidzili, on się nią brzydził, a teraz? 

            Poruszyła się, a on drgnął lekko, gdy dotknęła palcami swojej dłoni jego ręki i delikatnie ścisnęła. Jakby na znak, że nic się nie stało, że mu przebacza. Na jej twarzy pojawił się niewielki, skromny uśmiech, ale ciepły jak ogrzewające ich ciała promienie słońca. To wystarczyło, aby jego przerażenie, tym co zrobił, zamieniło się w pewność. W pewność, że nie popełnił błędu. I zdziwił się jeszcze bardziej w momencie, kiedy lekko przejechała palcami po jego dłoni, a potem szybko zabrała rękę.

- Dziękuję – szepnęła, bo głos jej drżał niesamowicie. Bała się, że usłyszy jak silne emocje wywołuje w niej, jak bardzo przeżyła te kilka chwil. To były zaledwie ułamki sekundy, ale wystarczyły, aby uwierzyła, że Draco Malfoy, łamacz kobiecych serc, były śmierciożerca i niszczyciel marzeń, nie jest złym czarodziejem i czuje, dokładnie to samo, co każdy inny. Zobaczyła w nim człowieka. Uwierzyła w niego i pragnęła, aby nigdy więcej nie ukrywał samego siebie przed wszystkimi wkoło. 

***

Mam ogromną nadzieję, że się spodobało! :) Miło, gdybyście zostawili komentarze. Dziękuję!