8. Na­wet skrom­na po­moc jest zaw­sze lep­sza od wiel­kiego współczucia.

            Ciemność. Zewsząd otaczała go niewyobrażalna ciemność, która wzbudzała w nim przerażenie. Nigdy, gdziekolwiek kiedykolwiek był, nie czuł się tak przestraszony. Czuł przenikające zimno, paraliżujący chłód i obezwładniający ból. Paliło go od środka poczucie bezsilności. Wokół nie było niczego oprócz przejmującej pustki. Pustki, która przywodziła na myśl tylko jedno. Śmierć. Czuł jak lepkie macki śmierci starają się go obezwładnić całą swoją siłą. I nie pragnął niczego, jak tylko uciec od tego przerażającego uczucia. Całe ciało piekło go tępym, pulsującym bólem. W głowie cały czas słyszał jakieś dźwięki. Bez przerwy towarzyszyły mu huki, których za nic nie potrafił się pozbyć. Miał ciężką głowę, od nadmiaru myśli i wszędobylskiego hałasu. Bał się. I z każdym kolejnym momentem tracił coraz bardziej siły. Miał coraz mniej zaparcia, aby oprzeć się hipnotyzującemu głosowi śmierci. Kusił go coraz bardziej, podsuwając mu perspektywę spokoju. I dawało mu to poczucie bezpieczeństwa. Myśl, że nie będzie czuł więcej tego ogromnego bólu sprawiała, że nie chciał dłużej walczyć. Powoli opadał z sił i brakowało mu oddechu z każdą chwilą coraz bardziej. Wiedział, że nie powinien się poddawać, że to jeszcze nie jego czas, ale czuł się taki słaby. Kusząca wizja ciepłego schronienia w ramionach śmierci nie dawała mu spokoju. Wciąż powracała do jego myśli, powodując jeszcze większą słabość. Umierał... Wiedział o tym, ale nie chciał dłużej się bronić. Nie mógł, ponieważ cierpienie odebrało mu wszelkie siły i nadzieję. I kiedy było z nim już tak bardzo źle, że nie widział innego wyjścia, absolutnie wyczerpany oddał się śmierci prawie całym sobą... Usłyszał pewien głos. Ciepły, silny i dający poczucie ulgi. Huki ustały, a w głowie słyszał jedynie ten melodyjny, kojący dźwięk. Poczuł, jak gorąco rozchodzi się po jego ciele, a poczucie bólu, pustki i straty powoli się oddala. Odzyskał nadzieję, czuł jak siła i witalność powraca do jego ciała. Zaczęły dochodzić do niego szmery, z każdą chwilą coraz więcej bodźców do niego docierało, powoli wracało czucie we wszystkich częściach ciała. Poczuł na twarzy światło i okropne pieczenie jej lewej strony.

- Mógłbyś się już obudzić - kobiecy, delikatny jak powiew motylich skrzydeł głos wdarł się z wielką mocą do jego głowy. Chciał odpowiedzieć, ale nie potrafił. Okropna suchość w ustach i klucha w gardle wcale temu nie pomagały. Przez kilka chwil kłócił się ze sobą w myślach. Musiał otworzyć oczy. Wiedział, że musi to zrobić. Jego powieki były przeraźliwie ciężkie i ledwie starczyło mu siły, aby lekko je uchylić. Zaraz potem poczuł pulsujący ból skroni. Ostre, białe światło wdarło się do jego oczu i ledwie je otworzył, a zaczął mrugać z zawrotną szybkością. W kącikach oczu zebrały się łzy. Nad sobą zobaczył piękną istotę. Była to młoda kobieta o dużych, brązowych oczach. W ich wnętrzu czaiły się ciepłe iskierki. Jej długie, spływające falami włosy lekko zakręcały się przy twarzy. Miała pełne, malinowe usta i mały, zgrabny nosek. Akurat poprawiała pościel gdzieś w okolicach jego barku. Chciał coś powiedzieć, ale z jego ust wydarł się jedynie głuchy, chrypiący jęk pełen cierpienia. Ciemnowłosa, gdy tylko się zorientowała, od razu spojrzała wprost na jego twarz. Jej oczy stały się jeszcze większe, a źrenice zwęziły się w szoku. Na jej policzkach wymalował się rumieniec, a zdziwienie zastąpiło zawstydzenie.

- Wody... - szepnął chrapliwie, ledwie go było słychać. Nieużywany głos dał o sobie znać, brzmiąc po prostu dziwacznie. Kobieta nie czekając ani minuty dłużej wyciągnęła różdżkę i machnęła nią, a przed nią pojawił się dzbanek wody i kubek, który mu podała. Chwyciła go pod ramię i pomogła się wygodnie usadowić na łóżku. Poczekała spokojnie aż upije łyk cieczy i uśmiechnęła się. Był to najcieplejszy i zarazem najpiękniejszy uśmiech jaki kiedykolwiek miał poczucie widzieć. Odkaszlnął lekko, rozglądając się po pomieszczeniu. Nie wiedział, gdzie się znajduje ani dlaczego. Białe ściany sprawiały naprawdę niemiłe wrażenie.

- Draco, jak się czujesz? - zapytała ciemnowłosa, uważnie obserwując każdy ruch mężczyzny. On jedynie zmarszczył czoło i zwrócił na nią swe stalowe oczy. Poruszył karkiem, aż słychać było trzask.

- Boli mnie wszystko. Co tutaj robię? - zadał pytanie, które go męczyło. Przyjrzał się lepiej jej twarzy, a jego usta mimowolnie wygięły się w lekki łuk. Była naprawdę urocza.

- Miałeś wypadek! - kobieta usiadła obok niego na krześle i przymknęła powieki, wzdychając cicho. I w momencie, w którym użyła słowo "wypadek" wszystko zaczęło do niego wracać ze zdwojoną mocą. Pamiętał doskonale co się wydarzyło. Podczas bitwy nad Doliną Rzezi zupełnie stracił kontrolę nad Felcor'em i zaczęli lecieć głowami w dół, na dodatek smok zionął ogniem przez cały czas, jakby w panice. Poobijani wylądowali w pobliskiej wiosce, jednocześnie ją doszczętnie rujnując. Dalej jego pamięć się urywa. Przerażony poderwał się na równe nogi. Przez moment zakręciło mu się w głowie, jednak to nie było w tej chwili ważne. Gdzie jest Felcor? Czuł, że nic mu nie grozi, jednak nie wiedział co się z nim stało. Nie wiedział, gdzie jest ani czy nikt go wcześniej nie skrzywdził.

- Gdzie jest Felcor? - zapytał zmartwiony, usiłując dostrzec gdzieś swoje własne ubrania. Niestety pokój był pusty.

- Draco, połóż się! - warknęła ciemnowłosa, wpychając go delikatnie z powrotem na pościel. Posłusznie usiadł, jednak ani myślał się kłaść czy przykrywać. - Masz gorączkę. - stwierdziła, przykładając dłoń do czoła mężczyzny. Machnęła różdżką, przywołując tym samym niezbędny eliksir wzmacniający i zbijający gorączkę, po czym wcisnęła w jego blade dłonie. Wypił posłusznie, o nic nie pytając.

- Jak mam się do ciebie zwracać? – mruknął, przyglądając się badawczo szatynce. Rzuciła mu zdezorientowane spojrzenie i zastanowiła się chwilę.

- Nie bardzo rozumiem...

- No, jak się nazywasz? – zdziwił się, kiedy ta nie odpowiedziała. Na jej twarzy pojawiła się konsternacja. Zagryzła delikatnie wargę i ścisnęła swoją dłoń, jakby w zastanowieniu. Coś było tutaj ewidentnie nie tak.

- Draco… Jestem Granger, nie wygłupiaj się! – brązowooka spoważniała dosłownie w ułamku sekundy. Wystarczyło zaledwie rzucić okiem, aby dostrzec niezrozumienie wymalowane w oczach jasnowłosego. I to zdziwiło ją jeszcze bardziej. Wiedziała już, co się stało, ale musiała się upewnić.

- Nie znam cię przecież – stwierdził pewny siebie, poprawiając brzydką koszulkę, jaka została mu przydzielona. Jej kolor przypominał barwę wymiocin i nie podobała się nikomu. Skrzywił się na jej widok. Hermiona uchyliła usta w szoku po tym, co usłyszała.

- Draco, co pamiętasz? – zapytała po chwili milczenia, bez ogródek. Nie miała czasu na głowienie się, musiała się wszystkiego dowiedzieć od razu.

- Co to za durne pytanie! – warknął obruszony. Nie wiedział jak można komukolwiek zasugerować, że czegoś takiego nie pamięta. Jednak mina tej całej Granger mówiła sama za siebie i postanowił nie zwlekać z odpowiedzią. – Nazywam się Dracon Malfoy, mam dwadzieścia dwa lata. Mieszkałem w Malfoy Manor. I jestem jeźdzcem smoka.

- I nie pamiętasz mnie? – zdziwiła się. Skoro pamiętał większość faktów dotyczących jego samego, dlaczego nie pamiętał jej twarzy…

- Nie, a powinienem?

- Ja… Właściwie to… Nie – odpowiedziała, lekko się rumieniąc. Skłamała. Powinna się wstydzić czegoś takiego. Była lekarką i nie powinna była tego robić. Jednak nie chciała ryzykować, by znów traktował ją w określony sposób, niczym brud spod buta.

- To jak masz na imię? Wątpię żeby Granger nim było – westchnął, przeczesując swoje blond włosy palcami lewej ręki. I zamarł, patrząc na nią.

- Hermiona – szepnęła, obserwując zachowanie stalowookiego. Wiedziała, że będzie dla niego niemałym szokiem widok własnego ciała, teraz w bliznach. Obrócił rękę w lewo i w prawo, wpatrując się z obrzydzeniem na oparzenia. Ani trochę mu się nie spodobał widok, jaki zastał. Zerwał się z łóżka w poszukiwaniu lustra. Zobaczył jedno przy drzwiach i nie czekając ani sekundy dłużej podszedł do niego. Kiedy spojrzał na swoją twarz, oniemiał. Całą lewą stronę obejmowały blizny po bliskim kontakcie z ogniem. Z przejęciem dotknął swojego policzka, niegdyś gładkiego i aż sapnął. Odebrało mu mowę. Zupełnie nie przejmując się obecnością szatynki, zrzucił z siebie okropną koszulkę. Z jego gardła wydobyło się coś na kształt niedowierzającego jęku. Dokładnie obserwował swoje ciało, obracając się powoli plecami do wiszącego szkła. Z odrazą przyglądał się każdemu kawałkowi skóry. Ślady po oparzeniach znajdowały się na całej ręce i skrawku pleców. Patrząc w swoje odbicie dostrzegł również wstręt wymalowany na własnej twarzy.  Stał tak jeszcze przez kilka minut, wciąż spoglądając na siebie. I wrócił na miejsce, absolutnie zrezygnowany. Naciągnął koszulkę i usiadł. Hermiona z wypiekami na twarzy przyglądała się wszystkiemu. Widok nagiego ciała mężczyzny wydał jej się pobudzający. Pomimo blizn, jego sylwetka była w świetnej kondycji. Miał idealne kształty i mięśnie widocznie zarysowane pod skórą. Jego ciało było dopracowane w najmniejszych szczegółach, nie licząc ran spowodowanych wypadkiem. Malfoy był przystojny i nic, według szatynki, nie było w stanie tego zakłócić czy zniszczyć. Jednak on sam był zupełnie innego zdania.

- Nikogo nie pamiętam – uświadomił sobie w pewnym momencie, pocierając skronie palcami. Był wściekły. Złość bardzo skutecznie obejmowała nad nim powoli kontrolę. Jak coś takiego mogło się zdarzyć?! Nikogo nie pamiętał! Był paskudny! Czuł się okropnie. Nie wiedział, dlaczego życie postanowiło go tak pokarać.

- Draco… Pozbędziemy się tych blizn – powiedziała bardzo cicho, nie chcąc go rozjuszyć jeszcze bardziej. Widziała w jego oczach czającą się wściekłość. Wiedziała, że jest blisko wybuchu i pragnęła za wszelką cenę tego uniknąć. – Szukam sposobu i znajdę. Obiecuję! – szepnęła, potrząsając głową z ogromną zawziętością.

- Dzięki… - mruknął nie do końca przekonany. Nie wierzył w zapewnienia, ale nic innego nie pozostało mu, jak przytaknąć. – To… Znasz mnie?

Hermiona w odpowiedzi skinęła głową, nieco się wahając. Do tej pory dowiedziała się, że Malfoy częściowo stracił pamięć. Znał podstawowe fakty o sobie i swoim życiu, jednak wyrzucił z pamięci każdą osobę, z jaką kiedykolwiek miał styczność. Czy to znaczyło, że mogli zacząć znajomość od nowa? Brązowooka głęboko w to wątpiła. W większości przypadków, niezależnie od stopnia amnezji, ludzie po jakimś czasie odzyskują pamięć. Nie mogła się łudzić, że jasnowłosy będzie dla niej ludzki czy tolerancyjny.

- Tak – powiedziała w końcu.

- Musisz mi pomóc! Dowiesz się co z Felcor’em? Proszę – spojrzał na nią błagalnym wzrokiem. Widać było, że to stworzenie znaczyło dla niego więcej niż możnaby się spodziewać. W jednej chwili Hermiona podjęła decyzję. Pomoże mu. I poczeka, aż wróci jego pamięć. Niezależnie od skutków, chciała mu pomóc.

- Gdzie mogę go znaleźć?

- Powinien być w Dolinie Smoków. – odpowiedział, wzdychając głośno. Był wyczerpany do granic swoich możliwości. Złość wcale nie opuszczała jego ciała, wręcz przeciwnie. Z każdą chwilą się nasilała. Czuł, że wiele stracił. Myśl, że nie pamięta niczyjej twarzy wydała mu się przerażająca i aż skurczył się w sobie. Tłumił w sobie uczucia, a chaotyczne myśli wciąż nie dawały mu spokoju. Pragnął jedynie chwili odpoczynku, momentu, aby odetchnąć. Wypadek wszystko zmienił w jego życiu i nagle zdał sobie z tego sprawę. Czarodzieje spróbują go wykorzystać, jeśli dowiedzą się o stanie jego zdrowia. Był idealnym pionkiem w ich politycznej grze, zwłaszcza z brakującą pamięcią. Ta perspektywa wydała mu się żałosna i śmieszna jednocześnie. Prychnął pod nosem na ten pomysł. Nigdy nie będzie zabawką w rękach kogokolwiek. Był Malfoy’em, do cholery! Nie pozwoli, aby ktokolwiek się nim wysługiwał czy litował! Nie potrzebował tego. Niczego nie potrzebował, a już na pewno nie bandy idiotów na karku. Zerknął pospiesznie na młodą lekarkę, teraz wiedząc już, jak jej na imię i prychnął poraz kolejny. Dlaczego widział w jej ciepłych, brązowych oczach taką zawziętość i determinację? Dlaczego ta drobna istotka tak bardzo się uparła, aby mu pomóc? W jej spojrzeniu coś nie dawało mu spokoju. Miał wrażenie, że bardzo wiele razy ją skrzywdził, choć nie wiedział skąd ono się brało. Poczucie, że nieraz dał jej w kość nieco ochłodziło jego złość. A Hermiona… Czuła się skrępowana jego obecnością. Otwierała się przed nim każdego dnia, a on jej zwyczajnie nie pamiętał. Nie wiedział kim jest i dlaczego chce mu pomóc. Zresztą… Czy ona sama wiedziała, dlaczego to robi? To nie przez fakt, że była jego magomedyczką… Przecież nie musiała dbać o to, aby nie martwił się dłużej o smoka. Nie musiała, ale w jakiś dziwny, pokręcony sposób chciała ukoić jego skołatane nerwy. Coś w jej podświadomości mówiło, że może się udać, że już więcej nie spojrzy na nią z taką pogardą. I to była wystarczająca motywacja, aby mu pomóc. Myśl, że Malfoy nigdy więcej nie nazwie jej szlamą, nie spojrzy na nią z obrzydzeniem w tych stalowych, zimnych oczach, dostarczała jej dodatkową energię.

- Daj mi się zbadać – poprosiła, wyciągając różdżkę. Kiedy skinął w milczeniu głową z zaciśniętymi w wąską kreskę ustami, wiedziała, że mimo wszystko jest taki sam. W końcu jego charakter nie uległ zmianie, choć część wydarzeń, których nie pamiętał, także go ukształtowała. Jego przeszłość nie zniknęła tylko dlatego, że on nie może jej sobie przypomnieć. Dalej jest tym samym Malfoy’em. Chociaż przed wypadkiem kilkukrotnie dał jej okazję, aby pomyślała, że się zmienił. Dokładnie pamiętała dzień, w którym dosłownie na kilka sekund odkrył się przed nią. Machnęła różdżką, wypowiadając formułę, po czym dotknęła jej czubkiem bladego czoła Draco. Drewienko wypuściło biały dym, a moment później czerwony. Hermiona odetchnęła z ulgą. Stan pamięci arystokraty nie okazał się trwały i kwestią czasu był jej powrót, tak jak wcześniej myślała. Lekki półksiężyc przyozdobił jej twarz, kiedy z zarumienionymi policzkami okrywała mężczyznę puchową pościelą. 

- A… - jasnowłosy chciał zadać pytanie, jednak Granger uprzedziła go.

- Powinieneś się zdrzemnąć, twój organizm teraz najbardziej potrzebuje odpoczynku.- wcięła mu się w słowo i poprawiła jeszcze poduszkę. Na szafkę obok łóżka położyła niewielką tackę, a na niej eliksiry, każdy jeden podpisany. – Musisz je wziąć na noc. Rano zajrzę do ciebie. Powinnam już wtedy wiedzieć co z Felcor’em. – uśmiechnęła się szerzej, obserwując błysk tęsknoty w jego szarych oczach.

- To do zobaczenia, Hermiono – powiedział, gdy lekarka opuszczała salę. Sam się zdziwił jak słodko brzmi jej imię w jego ustach. Nie spodziewał się, że gdy je wypowie, na jej twarzy pojawi się taki szok. Jej policzki kolejny raz podczas tej wizyty przybrały intensywnie różową barwę. Szatynka nie odpowiedziała, zbyt zajęta swoimi myślami i analizowaniem jego słów. Zamknęła za sobą cichutko drzwi i ruszyła do najbliższego kominka podłączonego do sieci Fiuu. Musiała powiadomić Lucjusza Malfoy’a. 

*** 

I jak Wam się podoba? Co byście zmienili? Chętnie wysłucham Waszych sugestii :))