11. Przy­jaźń jest naj­sku­teczniej­szym le­kiem na cier­pienia.

Pomimo małego zainteresowania, zapraszam na kolejny epizod :)
Szczęśliwego Nowego Roku, misie! 

***

            Wieczór był chłodny, na skórze dało się odczuć odchodzące powoli lato. Park o tej godzinie wydawał się być ciemnym i ponurym miejscem. Jednak nie dla Hermiony. Uwielbiała spacerować nocą, zwłaszcza tutaj. Dróżka prowadząca przez zieloną trawę, okalające ją płotki i latarnie rzucające delikatną poświatę na chodnik miały swój urok. Nieco dalej znajdowała się piękna fontanna, a za zakrętem ładne, magiczne jezioro.

            Szatynka poczuła na swoim ciele gęsią skórkę, wywołaną zimnem tego wieczoru. Potarła z zastanowieniem ramiona i dłonie, chcąc się nieco ogrzać. A kiedy zawiał wiatr, pociągnęła cicho nosem. Ciemne włosy były spięte w niedbały kok na czubku głowy, kilka pasm wydostało się z niego i swobodnie zwisało tuż przy jej twarzy. Pod brązowymi, teraz smutnymi oczami wyraźnie odznaczały się sińce, a na spierzchniętych wargach można było dostrzec liczne ranki. Owinięta za dużym swetrem przypominała sierotę, a nie dorosłą, zaradną kobietę. Była taka zmęczona…

- Miona, co się dzieje?- usłyszała zatroskany głos za plecami, a zaraz potem poczuła jak ciepłe ramiona ją obejmują. Wzdrygnęła się, ale po chwili wtuliła się w ciało z największą ufnością i po prostu się rozpłakała. Wszelkie zawory, które wcześniej trzymały każdą jej emocję puściły. Jej ciało zatrzęsło się w niemym szlochu, a dłonie chwyciły za koszulę przed nią i zacisnęły palce. Niczym szpony. Dokładnie tak, jak chwyta się tonący ostatniej deski ratunku, z tą samą desperacją. Duże dłonie ze spokojem i uczuciem gładziły jej głowę, próbując ukoić. Harry szeptał jej uspokajające słowa do ucha i jedyne, czego w tym momencie pragnął, to żeby przyjaciółka się uśmiechnęła. Nie chciał przyglądać się bezczynnie jak cierpi. Ostatnie przejścia i miesiące odcisnęły na niej pewne znamię i nie tylko on je dostrzegał. Wiedział, że jest niesamowicie wyczerpana. Praca na największych obrotach, wspieranie Ginny w jej humorach, opieka nad Malfoy’em i cała ta chora sytuacja z Ronem. Każdy potrzebowałby solidnego odpoczynku. Jednak Granger była zbyt uparta. Poprowadził ją do najbliższej ławki i usiadł tuż obok drobnej kobiety. Pozwolił jej wylać wszystkie smutki i żale tymi gorzkimi łzami. Potrzebowała tego. Kiedy się uspokoiła, jej duże, brązowe oczy skierowały się na jego zmartwioną twarz.

- Przepraszam, Harry – mruknęła cicho, ściskając swoje palce. Tak bardzo nie chciała przysparzać mu zmartwień i trosk. Musiał dbać o swoją rodzinę, musiał się nimi zająć. Niedługo miała urodzić się maleńka istotka, która zmieni ich całe życie. James, jej chrześniak, miał przyjść na świat dokładnie miesiąc po ślubie jej przyjaciół. Data ceremonii została wyznaczona na dwudziestegoósmego grudnia. Dzień zawarcia przez tych dwoje małżeństwa zbliżał się wielkimi krokami i każdy przyjaciel był zniecierpliwiony.

- Miona, za co ty mnie przepraszasz? Co się dzieje? – zapytał odsuwając się nieco od szatynki. Ta milczała przez chwilę, a potem westchnęła.

- Zawracam ci głowę swoimi problemami – odparła niepewnie. Wzruszyła ramionami, kiedy dostrzegła niedowierzające spojrzenie Potter’a.

- Czy ty zwariowałaś? Przyjaźnimy się tak długo! – parsknął, nie mogąc powstrzymać złości. – Mów, co się z tobą dzieje!

- Nie wiem, Harry. Jestem taka zmęczona… - powiedziała cicho, spoglądając w dwa tunele o kolorze avady. Uśmiechnęła się smutno do przyjaciela.

- Potrzebujesz urlopu!- poderwał się z ławki, wbijając w nią swoje zatroskane, ciepłe oczy.

- To nie tylko to, Harry – dodała po chwili ciszy, gdy brunet usiadł z powrotem na ławce.

- Coś w pracy?

- Umm… Nie, nie… Wszystko w porządku – zaprzeczyła szybko. Zbyt szybko i zbyt żarliwie. Młody czarodziej spojrzał na nią podejrzliwie.- Nie chcę tam wracać. -  wyznała po chwili wahania.

 - Merlinie… Miona, o co chodzi?- Harry był w szoku. Nigdy nie usłyszał od Hermiony czegoś takiego. Ona, pani perfekcyjna,  z całą swoją upartością, pracowitością i zawziętością, nie chciała iść do pracy.

- Wyleczyłam Malfoy’a. – oznajmiła, a w zielonych oczach błysnęła duma. – Nie licząc Mroczego Znaku, ale przecież to nie ja powinnam się tym zajmować… On mnie pocałował!- wyrzuciła z siebie, a jej ciepłych oczach zalśniły srebrzyste łzy. Ciemna czupryna zatrzęsła się w szoku, a zielone oczy przypominały teraz wielkością spodki filiżanek. Po chwili kąciki pełnych ust uniosły się w górę, a z gardła wydobył się cichy, dobrotliwy śmiech.

- Miona… Czy ty płaczesz, bo Malfoy cię pocałował? – parsknął z niedowierzaniem. Hermiona zrobiła się czerwona na twarzy z powodu tak niedorzecznego pomysłu. Przecież to nie pocałunek był powodem jej łez. Trzepnęła lekko zielonookiego w ramię, a na jej twarz uśmiech sam wypłynął. – Aż tak kiepsko całuje?

- Możemy o tym nie rozmawiać? – zaczęła się śmiać, a w jej oczach pojawiły się iskierki rozbawienia.

- To powiesz mi, o co dokładnie chodzi? – odpowiedział jej pytaniem. Zmierzył ją przeszywającym spojrzeniem i poczekał, aż uśmiech rozbawienia zniknie z jej twarzy.

- Chyba go polubiłam – stwierdziła jedynie.

- Miona, i to jest twój problem? Polubiłaś tego gada?

- Harry, jak ty nic nie rozumiesz! – pacnęła się dłonią w czoło.

- Wytłumacz mi!

- Lubię jego obecność w moim dniu – odpowiedziała w zamyśleniu. Nigdy nie spodziewałaby się, że mogłaby powiedzieć coś podobnego o tym aroganckim ślizgonie.- Przyzwyczaiłam się do niego, wiesz? Ale nie to jest najgorsze. On wszystko pamięta. Przypomniało mu się dosłownie wszystko i już więcej nie będę mogła spędzać przy nim czasu. Niedługo zostanie wypisany z kliniki i wszystko wróci do normy. Znów będę… Znów jestem dla niego nic nie wartą szlamą, Harry. – Potter skrzywił się na ostatnie zdanie przyjaciółki.

- Miona… Jak cię traktował, kiedy miał tylko częściową pamięć?

- Był chyba… Całkiem miły. – uśmiechnęła się ciepło do swoich wspomnień. Czasem, kiedy jeszcze nie pamiętał, siedziała przy nim i trochę rozmawiali. Prowadzili normalne, zwyczajne rozmowy. I żadne z nich nie obrażało siebie nawzajem.

- A przecież wiedział wtedy, kim jest. Wciąż miał te same cechy charakteru, wiedział o swoim pochodzeniu, o statusie społecznym. – zastanowił się i zerknął na szatynkę. Jej brwi były zmarszczone w geście głębokiej konsternacji.

- Sama nie wiem, Harry… Po tym pocałunku… Znów mnie tak nazwał – uśmiechnęła się smutno do mężczyzny. Ten zacisnął wargi w złości i prychnął.

- Zapluty gumochłon – skomentował zachowanie blondyna. Hermiona zaśmiała się, słysząc to dziecinne określenie.- Wszystkie twoje zmartwienia mają z nim związek?

- Nie, nie… Jestem zmęczona strasznie, i chyba nawet chora – odpowiedziała smętnie. Potarła zimne dłonie o siebie w nadziei na odrobinę ciepła.

- Weź sobie wolne do czasu naszego ślubu. Zaraz i tak są święta, przyda ci się. – zaproponował, przyglądając się jej uważnie. A kiedy nie usłyszał słowa sprzeciwu, w jego głowie zapalił się pewien pomysł. Tego dnia osobiście odstawił młodą kobietę do jej mieszkania i poczekał aż zaśnie, a własnoręcznie napisał list do Dyrektora Kliniki z prośbą o urlop do końca roku. Wysłał go tej samej nocy i zniknął w oparach dymu z kominka.

            O poranku została wybudzona ze snu krzykami najbliższych przyjaciół. Z zaskoczeniem zauważyła, że w jej sypialni znajduje się przyszłe małżeństwo i wykłócają się o jakąś sukienkę. Kiedy zobaczyli, że magomedyczka już nie śpi, uśmiechnęli się podejrzanie radośnie. Obok ich stóp dostrzegła własny, drewniany kufer wypakowany po brzegi jakimiś rzeczami. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, postawili ją na równe nogi tuż przy kufrze i wcisnęli w jej drobne dłonie świstoklik. Nie miała nawet czasu, aby zapytać co jest grane. Kilka sekund później razem z kufrem wylądowała w domku przy piaszczystej plaży na Malediwach.

            Z niedowierzaniem przyglądała się drewnianemu pomieszczeniu, w którym się pojawiła. Pod bosymi stopami czuła przyjemnie ciepłe drewno, naprzeciwko niej znajdowały się drzwi na taras, otwarte na oścież. Taras prowadził bezpośrednio na plażę i widok błękitnego, niemal turkusowego morza. Na moment zaparło jej dech w piersiach, a świadomość tego, co zrobili dla niej przyjaciele sprawiła, że w jej orzechowych oczach zaszkliły się łzy. Wyszła na taras, aby się rozejrzeć. Gorące powietrze owiało jej bladą twarz, a wiatr rozwiał gęste włosy. Uśmiech sam wykwitł na jej zmęczonej twarzy. Odetchnęła kilka razy i sama nie wiedząc czemu, zapiszczała.

            Wnętrze domu okazało się przepiękne, lekkie i przytulne. Najbardziej podobał jej się salon, gdzie białe firany powiewały w rytm wiatru, a wiklinowe krzesła przywodziły na myśl wakacje. W samym centrum pokoju znajdował się niski stolik, a naprzeciwko niego kominek, który nadawał całemu pomieszczeniu uroku. Salon łączył się z przestrzenną kuchnią, która była utrzymana w turkusach i czerwieni. Nie wiedziała, skąd para znała to miejsce, ale czuła się cudownie w tym małym, piętrowym domku. Jednak pierwsze co zrobiła, tuż po obejrzeniu wnętrza to przebranie się w zwiewną sukienkę, związanie włosów w kok i wybiegnięcie z dzikim okrzykiem radości na piasek. Hermiona nie wiedziała dlaczego, ale nagle poczuła się szczęśliwa i wszelkie chęci do życia powróciły. Cały stres i problemy, które wcześniej ją przytłaczały, w tym momencie po prostu odeszły w siną dal. Biegła po jasnym, ogrzanym promieniami słońca piasku i miała wrażenie, że świat raduje się wraz z nią. Czuła powiew ciepłego powietrza na twarzy, gdy tak pędziła po złotej powierzchni w stronę morza. Jego błękit zdawał się oślepiać, a kiedy jej bosa stopa zetknęła się z wodą, ze śmiechem wbiegła głębiej. Przez moment wirowała w sukience pośród turkusowych fal, a następnie skierowała swoje kroki na piasek mieniący się w promieniach słońca. Z radością rzuciła się na niego i obserwowała, jak przesypuje się on między palcami. Wiedziała już wtedy, że zakochała się po uszy w tym miejscu.