16. Po­całunek to mi­lion słów, które chciałabym Ci po­wie­dzieć w jed­nej sekundzie

Nowy post ze skromną dedykacją dla Pix, która z niecierpliwością czeka na więcej Felcor'a i Draco w akcji. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że nasz Felcor pojawi się jeszcze kilkukrotnie (oby jak najwięcej, skoro to on przyciąga czytelników :D). Dziękuję za wszystkie komentarze i życzę miłej lektury :) 
PS. Od kilku dni leżę uziemiona w domu, nienawidzę tego, jaką łamagą jestem. Gracja słonia = poważnie skręcona kostka. Nigdy więcej dobrowolnie nie pójdę odrabiać wfu. W ogóle, kto wymyślił, do cholery jasnej, wf na studiach?! Miałam piątek 13stego w środę 13stego, zgubiłam się w lesie, wywróciłam dwa razy - najpierw zdzierając jedną nogę i rękę, a później skręcając nogę. Obym nigdy więcej nie miała takiego pechowego dnia, błagam!
Wybaczcie, ale muszę komuś pozrzędzić... Nie mam ostatnio zbyt wielkiego szczęścia.

            Ciemnowłosa była zakochana. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że smutek po sytuacji z Malfoy'em minął bezpowrotnie za sprawą niewielkiej istotki, jaką był James. To on wypełniał każdą jej wolną chwilę, przez większość czasu zapełniał myśli i sprawiał, że każdego dnia się uśmiechała. Ginny wiecznie jej dziękowała za pomoc przy dziecku, ponieważ sama sobie nie radziła tak, jak chciała. Harry starał się poświęcać rodzinie jak najwięcej czasu, jednak praca ciągle wywracała jego plany do góry nogami. Rzadko udawało mu się zostać z synem, nawet wtedy, gdy żona najbardziej potrzebowała odpoczynku. I dlatego oboje byli niezmiernie wdzięczni młodej magomedyczce. 

            Tego dnia pierwszy raz mogła zabrać chrześniaka na spacer. Cieszyła się jak dziecko, że mały zobaczy swoimi pięknymi, zielonymi oczami świat po raz pierwszy, a ona będzie tego przyczyną i świadkiem. Ginny ufała jej, w pełnym tego słowa znaczeniu. I pozwalała szatynce zajmować się niemowlakiem w dowolnym momencie. Wiedziała też, że dokonali odpowiedniego wyboru apropo matki chrzestnej. Hermiona oddawała się opiece całym sercem, dlatego młodzi rodzice nie musieli się zamartwiać o swoje jedyne dziecko. 

            Mimo, że wciąż trwała zima, promienie słońca odważnie wychylały się zza chmur. Przyjemnie ogrzewały twarze mieszkańców Londynu. Błękitne niebo było niemal całkowicie czyste, a lekki, biały puch przykrywał ulice miasta. Temperatura wydawała się być dodatnia, a ciepły wiatr jedynie utwierdzał w tym przekonaniu. Lekarka postanowiła zabrać ze sobą chłopca do parku. Prowadziła niebieski wózek, ciesząc się piękną pogodą i co rusz spoglądając na dziecko. Ciemne włoski szybko rosły na małej główce, a zielone oczy z każdym dniem zdawały się przybierać na intensywności. Niedawno dostąpiła zaszczytu, jakim był jeden z pierwszych uśmiechów chrześniaka. Cieszyła się wszelkimi drobiazgami i postępami, jakich dokonywał malutki Potter. I nie mogła uwierzyć, jak szybko rośnie. 

            Kiedy nie opiekowała się chrześniakiem, spędzała czas w pracy, z Azalią lub czytając książki. A samotne spacery powoli stawały się jej domeną. Nie poszukiwała przygód czy miłości, pragnęła jedynie spokoju i ciszy. Mimo wszystko w jej głowie co jakiś czas przewijała się myśl o pewnym arystokracie. Jakoś nie potrafiła zapomnieć o namiętnym pocałunku. Minęło wiele czasu od tamtego wydarzenia, ale to było coś, co przyprawiało ją o dreszcze przyjemności. Nie poczuła tego przy żadnym mężczyźnie. Takiego poczucia nie dał jej ani Wiktor, ani Darius, nie wspominając już o rudowłosym. Jednak nie chciała żyć złudzeniami. Musiała pamiętać, że Malfoy to Malfoy. 

            Popchnęła kolejny raz wózek, który powoli poruszał się po dróżce w parku. Często tutaj przychodziła razem z Harry'm, gdy oboje mieli wszystkiego już dosyć. James smacznie spał, cichutko pochrapując. Promienie słońca delikatnie grzały jego malutkie ciało, owinięte w szary kocyk. Obok niewielkiej główki leżał pluszowy miś, którego mocno ściskał drobną piąstką. Dostał go od rodziców, i chyba go kochał całym serduszkiem. Uśmiechnęła się, gdy dostrzegła stróżkę śliny na brodzie niemowlaka. 

- James, brudasku...- mruknęła rozbawiona, zatrzymując się. Sięgnęła po chusteczkę do torebki i pochyliła się nad dzieckiem. Wytarła sprawnym ruchem ślinę i delikatnie pogładziła palcem jego policzek. Był ślicznym chłopcem. Popchnęła dalej wózek, nie patrząc przed siebie. Jednak kiedy próbowała postawić krok, okazało się, że pojazd wciąż stoi w tym samym miejscu. Podniosła wzrok, zastanawiając się co jest nie tak. Jej brązowe oczy spotkały się ze spojrzeniem w kolorze stali. Na jej policzkach od razu wykwitły dwie purpurowe plamy, jednak nie chciała dać po sobie niczego poznać i udawała, że nie ma o nich pojęcia. Zacisnęła mocno zęby, a z jej twarzy zniknął dotychczasowy uśmiech. Zamiast tego wymalował się tam grymas. 

            Przed nią stał Malfoy. Ubrany w błękitną koszulę, która jedynie podbijała kolor jego oczu i ciemne spodnie. Fryzurę miał nienaganną, a podwinięte rękawy koszuli ukazywały drogi zegarek i znamię, które przypominało o paskudnej przeszłości. Na jego twarzy widniał tak doskonale jej znany ironiczny uśmieszek. Spuściła wzrok w dół, obserwując koła wózka i prychnęła. Przeszkodą, która nie pozwalała ruszyć dalej, okazała się stopa blondyna, położona na jednym z kółek.  

- Granger - skinął jej głową, nadal jednak nie zmieniając pozycji. Ręce założył na siebie, jakby w oczekiwaniu. 

- O co chodzi, Dr... Malfoy! - warknęła zakłopotana. Popełniła okropną gafę. Z przyzwyczajenia chciała go nazwać po imieniu. W końcu podczas pobytu w klinice, non stop się tak do niego zwracała. Mimo to, hardo spojrzała w jego stalowe, zimne oczy. Ale on i tak się zorientował. Wykrzywił usta w zadowolonym uśmiechu. 

- Czyżbyś zapomniała jak mam na imię? - zaśmiał się drwiąco. Nie chciał jej psuć dnia, ale nie mógł się powstrzymać przed dokuczaniem. Uwielbiał ją drażnić, zawsze go to bawiło. Na dodatek ciągle sama się podkładała i wciąż dawała mu nowe powody. Ta jedynie skrzywiła się, unikając rozbawionego spojrzenia byłego ślizgona.- Złość piękności szkodzi - skomentował z łobuzerskim uśmiechem, zanim wyminął wózek i pochylił się nad dzieckiem. 

- Nic dziwnego, że wyglądasz tak kiepsko - odpyskowała lekarka, choć w myślach się zganiła. Oboje przecież wiedzieli, że był przystojny i zadbany. Wyglądał jak milion galeonów. Spojrzał na nią z politowaniem, a jej natychmiast zrobiło się głupio. Widziała jak wyciągał dłoń w stronę jej chrześniaka i momentalnie zareagowała. Mocno złapała go za przegub ręki i szarpnęła. To było silniejsze od niej. Przecież nie chciała się z nim szarpać na środku ulicy, ale nie mogła pozwolić, aby w jakikolwiek sposób skrzywdził James'a. Jasnowłosy ponownie rzucił w jej stronę spojrzenie pełne politowania i ze zrezygnowaniem pomachał głową. Nie cofnął jednak ręki, a przysunął ją bliżej niemowlaka. Hermiona trzymała ją z całej siły, a on bez najmniejszego problemu, i tak nią poruszał. 

- Zostaw go! - rozkazała rozjuszona. Zaczynał naprawdę ją irytować. W myślach przeklinała swoją bezradność. Ten jednak nie zareagował na jej słowa. Kiedy jego dłoń dotknęła szarego kocyka, chciała go odepchnąć. Nie zrobiła tego, ponieważ zachowanie Malfoy'a wprawiło ją w szok. Mężczyzna poprawił miękki materiał i szczelniej okrył dziecko. Kilka sekund później jego palce lekko dotknęły malutkiej dłoni, która zacisnęła się na jego kciuku niemal natychmiast. James powoli się budził, a na jego buźce wykwitł radosny uśmiech. W pulchnych policzkach pojawiły się dwa wgłębienia w postaci dołeczków, a zielone oczy zabłyszczały wesoło. Hermiona stała w bezruchu, a jej uścisk na przegubie blondyna powoli się rozluźniał. Totalnie go nie rozumiała. Właściwie to już nic nie rozumiała. Nie chciała przyznać sama przed sobą, ale mężczyzna potrafił obchodzić się z dziećmi, a na dodatek chłopiec zdawał się go polubić! Była oburzona, kiedy jeździec smoka, jak gdyby nigdy nic, przejął wózek i ruszył kilka kroków przed siebie po to, żeby zatrzymać się i rzucić jej pytające spojrzenie. Ciemnowłosa otrząsnęła się z szoku dopiero po chwili i od razu podbiegła do wózka.  - Co ty sobie wyobrażasz?! - wrzasnęła, a grymas irytacji wypłynął na jej twarz. 

- Cicho bądź, przestraszysz go - syknął przez zaciśnięte zęby. Hermiona zachłysnęła się powietrzem na tę uwagę. Jak on śmiał? Doskonale wiedziała jak zajmować się swoim chrześniakiem! Co on mógł o nim wiedzieć?! Co on w ogóle mógł wiedzieć na temat dzieci?! Już miała kontynuować wrzaski, gdy z ust dziecka wyrwał się trochę zniekształcony śmiech. Magomedyczka zbladła z wrażenia. Jej chrześniak się zaśmiał, na dodatek przez Malfoy'a! Zerknęła niepewnie na dziecko, którego ciało trzęsło się delikatnie przy wydawanym dźwięku, a później na blondyna, który przyglądał się temu ze spokojem. Widząc spojrzenie Granger uniósł z kpiną brew, a kącik wargi mimowolnie wykrzywił z zadowoleniem. Zapowiadał się zabawny dzień. I ruszył przed siebie, pchając wózek, a za nim lekarka, złorzecząc nieprzerwanie. 

            Zatrzymali się niedaleko parku w przytulnej kawiarni. Wózek stał tuż przy Hermionie, a ta milczała, nie mogąc wyjść z szoku. Nie wiedziała, co się dzieje. Miała wrażenie, że ten dzień był dniem na opak albo ktoś stroił sobie z niej żarty. Malfoy siedział obok, zamawiając kawę i nie widział w tym nic złego. O co, na Merlina, mogło mu chodzić? Szatynka bez ustanku zadawała sobie to pytanie, ale kiedy pytała byłego ślizgona, ten zbywał ją bezczelnymi komentarzami. Prychnęła pod nosem, spoglądając na kelnerkę, która śliniła się na widok czarodzieja. Poczuła bolesne ukłucie w okolicy serca, gdy ten otwarcie z nią flirtował. Zignorowała to dziwne uczucie i skierowała swoje oczy na niemowlaka. Malutkimi dłońmi ściskał pluszowego misia, wyraźnie się ciesząc. Kiedy kelnerka odeszła, Hermiona odetchnęła niemal z ulgą. 

- Granger... Nie ukradnę ci go - mruknął zażenowany Malfoy. Widział, jak zaborczo traktowała chłopca w wózku. 

- Zabiłabym cię - odparła z całą pewnością siebie. W życiu nie dałaby skrzywdzić swojego chrześniaka. W końcu był jej oczkiem w głowie.

- Nie przyszedłem się spierać o to dziecko - stwierdził w końcu, po chwili milczenia. Zwrócił swoje szare oczy w stronę lekarki, jednak ta nie wydawała się zainteresowana. Parę sekund później na stoliku stanęły dwie filiżanki kawy i ciasto. Hermiona zdziwiła się, że zamówił także dla niej. Chciałaby o nim powiedzieć, że zachował się nietaktownie, ale nie mogła mu tego zarzucić. Na dodatek zamówił jej ulubioną waniliową kawę. Skąd wiedział? Nie miała pojęcia, ale smak napoju sprawił, że od razu się rozluźniła. Podziękowała mu skinieniem głowy, nieco zawstydzona. 

- To... Czego chcesz? - zapytała, przechodząc do sedna sprawy. On nigdy nie pojawiał się w jej życiu bez powodu. Zmarszczyła czoło w zastanowieniu.

- Powiem, ale nie przerywaj mi.

- Czy ja kiedykolwiek ci przerwałam? - to pytanie wydało mu się śmieszne, ale kiedy z jego gardła wyrwał się krótki śmiech, z jej oczu strzeliły niebezpieczne błyski. Od razu się uspokoił, nie chcąc jej bardziej drażnić. Wiedział, że w jakiś pokręcony, granger'owy sposób poczuła się zagrożona, gdy James okazał mu zainteresowanie. Wolał bardziej nie ryzykować. Westchnął cierpiętniczo. W myślach zganił się za ten absurdalny pomysł. Ale obiecał swojemu najlepszemu przyjacielowi. 

- Chciałemprzeprosićipodziękowaćzawszystko - wyrzucił z siebie na jednym wydechu. Hermiona nic nie zrozumiała. Powiedział to tak szybko, że wszystkie słowa zlały się w jedno i nie wiedziała, co mógł mieć na myśli. 

- Co? 

- Muszę cię przeprosić... I podziękować - tym razem odwrócił wzrok, a jego głos był tak cichy, że ledwie rozpoznała pojedyncze słowa. Jednak zrozumiała. Zasępiła się, przypominając sobie całą sytuację. A jej brązowe oczy bezwiednie zawędrowały w okolice jego bladych ust. Tak bardzo za nimi tęskniła. Na samą myśl na jej policzkach wykwitły rumieńce. Przygryzła z zakłopotaniem wargę i wbiła wzrok w ziemię. Poczuła na sobie intensywne spojrzenie stalowych oczu, ale nie odważyła się spojrzeć. To wszystko jest popieprzone, pomyślała zdenerwowana na samą siebie. 

- Fatalnie... - mruknęła do siebie, coraz bardziej zła. 

- Co mamroczesz? - Draco nie usłyszał, co powiedziała, ale widział, że wyraźnie się zirytowała. 

- Nic - fuknęła jedynie.

- To jak? - zapytał, przypominając sobie o celu całego spotkania. Hermiona zwróciła na niego swoje ciepłe oczy, w których teraz widniała jakaś dziwna emocja i coś na kształt konsternacji. 

- Zapomnijmy o tym - wyszeptała tylko, podnosząc się z krzesła. Poczuła się okropnie, gdy jej własne usta wypowiadały te słowa. Przecież w głębi duszy, wcale tego nie chciała. Mimo wszystko, lubiła każde wspomnienie związane z tym dumnym arystokratą. 

- Dobrze, że to powiedziałaś. Sam chciałem to zaproponować - odparł Malfoy, a w jego głosie pobrzmiewała chłodna nuta. 

- Tak? - zgarbiła się, nie patrząc na niego. 

- Nie wiem, jak to się mogło stać - parsknął. Jednak magomedyczce nie było do śmiechu. Poczuła jak zalewa ją żal i gorycz, a oczy zaczynają piec. Miała się nie łudzić i wiedziała o tym, ale gdzieś głęboko w środku cały czas miała nadzieję. Trzymała ją w sobie do ostatniej chwili. 

- Ja też - warknęła. Nie mogła tego powstrzymać. Była wściekła. - Bo nie znam większego idioty na świecie! - krzyknęła ze złością. Zacisnęła dłonie w pięści, aż jej kłykcie zbielały. 

- Ty głupia...- zaczął, ale przypomniał mu się Felcor. To dla niego robił to wszystko. Przecież on nie chciał mieć nic wspólnego z Granger. Nie rozumiał za bardzo, co się właśnie stało i dlaczego ich rozmowa potoczyła się w tym kierunku. Już było dobrze, ale jej coś odbiło. - O co ci, kurwa, chodzi? - syknął, hamując zalewającą go wściekłość. 

- Zamknij się, ty obślizgły gadzie! - krzyknęła, zupełnie nad sobą nie panując. Wszystkie emocje, które zbierały się w niej od czasu tego durnego pocałunku, po prostu znalazły ujście. 

- Granger, nie drzyj się - sapnął ostrzegawczo. Ludzie z ciekawością zaczęli im się przyglądać, a on nienawidził takich szopek. 

- Jak można być tak ślepym?! - wrzasnęła z furią. Miała dosyć. Nie wiedziała dlaczego się tak wściekła, dlaczego taki drobiazg przesądził o wszystkim. Ale wiedziała, że nie ma już siły zadręczać się myślami o tym wyniosłym dupku i jego ustach. Jej własna głowa serwowała jej codziennie tortury, i już nie potrafiła tego znieść.

- O czym ty, do cholery jasnej, mówisz? - zdziwił się jeszcze bardziej. Powoli zaczynała go denerwować ta chora sytuacja. Granger darła się na niego, i to bez większego powodu, a tłum gapiów z każdą sekundą się zwiększał. 

- O tym! - rozjuszona ruszyła w jego kierunku, a kiedy on nie drgnął, szarpnęła go za koszulę. Sekundę później trzymała jego twarz w dłoniach, a malinowe usta przyciskała do jego bladych warg. Były delikatne i chłodne, a teraz smakowały kawą. Włożyła w ten pocałunek całą swoją złość, frustrację i tęsknotę. Zrobiło jej się gorąco, gdy wsunęła swoje palce w jego jasne włosy i przysunęła bliżej swoje ciało. Merlin jeden wiedział, że w tym momencie nic innego się dla niej nie liczyło. Jednak sekundy mijały, a emocje opadały. Spokój spadł na nią nagle. Na moment ją zamroczyło, a potem odsunęła się od zaskoczonego mężczyzny i zesztywniała zestresowana do granic możliwości.